Pokarm w dziełach Kafki spełnia rolę symbolu egzystencjalnego, bowiem bez pożywienia nie można żyć, a jego poszukiwanie to poszukiwanie sensu życia. Niewykluczone, że opowiadanie "Głodomór" to retrospektywne spojrzenie Kafki na swoje życie jako artysty, bowiem dla Głodomora z opowiadania głodówka to przede wszystkim sposób uprawiania sztuki. Najważniejszej roli w "Głodomorze" nie odgrywa jednak sama głodówka, lecz stosunek publiczności do Głodomora i Głodomora do publiczności. Nikt z widzów nie potrafi w prawidłowy sposób ocenić sztuki Głodomora, bowiem większość z nich jest zdania, że Głodomór oszukuje. Są też tacy, którzy są wprawdzie przekonani o tym, że Głodomór oszukuje, ale mu jeszcze w tym oszukiwaniu chcą pomóc, bo bardzo im się podoba iluzja, jaką on, ich zdaniem, stwarza. Głodomór jest bardzo niezadowolony z takich osób: "trafiały się nieraz nocne grupy dozorców, którzy odbywali straż bardzo niedbale, umyślnie siadali razem w odległym kącie i tam pogrążali się w grze w karty z oczywistym zamiarem użyczenia Głodomorowi małego posiłku, którego, ich zdaniem, mógł zaczerpnąć z jakiś ukrytych zapasów. Nic nie sprawiało Głodomorowi większej przykrości niż tacy dozorcy; doprowadzali go do rozpaczy, czynili mu głodowanie strasznie ciężkim (...)" Gdy jednak później ludzie przestali odwiedzać klatkę Głodomora, ten nie widział już sensu dalszego uprawiania swojej sztuki, stracił sens swojego życia, jak zresztą każdy artysta pozbawiony publiczności.
