„Wyspy Naftalinowe” Anety Skarżyński to opowieść przygodowa osadzona w epoce „późnego Gierka”, a więc w socjalistycznej rzeczywistości. Główną bohaterką jest ośmioletnia Anetka, u której stwierdzono nadpobudliwość psychoruchową. Być może właśnie jej niefrasobliwość powoduje, że nie może spokojnie usiedzieć na miejscu i trzymać języka za zębami, co wpędza ją w liczne kłopoty. Dziewczynka nie lubi chodzić do szkoły, żeby mieć piękne, gęste i bujne włosy – goli sobie głowę na łyso, a podczas egzaminu w szkole muzycznej – zamiast grać repertuar klasyczny – wygrywa swoje własne kompozycje. Anetka, mimo iż ma siostrę, rodziców i przyjaciół, to jednak największą jej sojuszniczką jest babcia. A że jest to kobieta o nietuzinkowej osobowości i mocno wybuchowym temperamencie, z szalonymi pomysłami na życie, to razem z wnuczką tworzą piorunującą mieszankę.
Powieść obejmuje 28 rozdziałów, które równają się 28 wyspom, a każda z nich to nowa beczka śmiechu. Dzięki nim spędzisz z bohaterką sześć lat jej życia w szkole podstawowej, poznasz mrożącą krew w żyłach historię świętowania czternastych urodzin na cmentarzu, a także dowiesz się do czego może doprowadzić podkradanie konfitur ze spiżarni starej ciotki.
Kontynuacją powieści są „Wyspy Paprykarzowe” opisujące losy bohaterki w liceum, a także „Wyspy Pieprzowe”, przenoszące czytelnika do najbardziej burzliwego i obfitującego w przygody etapu życia dziewczyny – jej studiów.
